Ambassadeur Harrie neemt na 39 jaar afscheid van Reynaers
Op trouwfeest uitgenodigd worden bij een van de klanten en er optreden met Frans Bauer als jouw voorprogramma. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Net als nasi-schotels eten bij de ene klant of mee op personeelsfeest en skiën bij weer een andere klant. Als iemand het visitekaartje van Reynaers is, dan is het wel chauffeur Harrie Verwegen. Hij kreeg dan ook niet voor niets de bijnaam ambassadeur van Reynaers. Harrie gaat zijn werk beslist missen nu hij na 39 jaar afscheid moet nemen van zijn collega’s bij Reynaers èn van zijn klanten: ‘’Twee nieuwe kunstknieën zorgen ervoor dat ik niet meer met de vrachtwagen op pad mag.’’
Hij weet nog precies hoe hij 39 jaar geleden begon bij Siral in Schijndel. Siral, een onderdeel van Reynaers, ging later onder die naam verder. Harrie Verwegen zit thuis op de bank met een bakse koffie als we hem bellen voor een interview. Hij begint enthousiast te vertellen om anderhalf uur later pas te stoppen.
‘’Ik werkte hiervoor als chauffeur bij transportbedrijf Timmermans, net als Siral gevestigd aan de Rooiseheide. De chauffeur van Siral was ziek. Directeur Siroo van Siral belde of er voor twee weken iemand beschikbaar was om in te vallen. Dat mocht ik dus doen. Ik vond het meteen geweldig: mooie vrachtauto, mooi schoon product. En het grappige was dat ik na twee weken direct mocht blijven. Dat had Siroo al geregeld met mijn oude baas. Dus 15 maart 1981 kwam ik officieel in dienst, ik was pas 23.’’
Alle klanten kennen Harrie. Nou ja, in ieder geval degenen die al lang klant zijn en dat zijn er echt heel veel. Harrie, 62 - bijna 63 -, is getrouwd met Rian en woont in Schijndel. In al die jaren heeft hij heel wat meegemaakt bij Reynaers èn bij de klanten die hij wekelijks bezocht.
Harrie begon in 1981 bij Siral in Schijndel dat later werd overgenomen door Reynaers.
Koffie en slappe klets
‘’Ik maakte lange dagen’’ vertelt hij ‘’Om zes uur ’s ochtends vertrok ik. De route naar het noorden was de langste, dan reed ik wel 600 km op één dag en beleverde vijf, maximaal zes klanten. De A50 bestond nog niet. Langs de weg was er een vaste plek waar chauffeurs wekelijks samenkwamen om in een soort houten blokhut koffie te drinken. Een truckercafé kon je het amper noemen. De vrachtwagens parkeerden we in de berm direct langs de weg. Het was er erg gezellig. Na de koffie en slappe klets reden we weer verder. Terug in Schijndel moest ik zelf de vrachtwagen weer laden. Dan tanken – Siral had een eigen benzinepomp - en rond 19.00 uur was ik weer thuis.’’
‘’Vroeger moest ik alle materialen eerst zelf ophalen in Duffel in België. Dat was volgens mij op maandag. In Schijndel moest ik dan alles lossen en sorteren. Het lag namelijk allemaal door elkaar, niks gebundeld per klant. De profielen van de classic-serie waren nog ongeïsoleerd en slechts beschikbaar in drie kleuren: aluminium, wit RAL 9002 en bruin RAL 8014.’’ Harrie lacht. ‘’Die nummers vergeet ik natuurlijk nooit meer.’’
Bijna geboorte van zijn dochter gemist
‘’Je begrijpt toch wel dat het echt een andere tijd was? Er was geen mobiele telefoon. Ik had alleen zo’n buzzer. Ik herinner me dat ik opgepiept werd toen Rian bijna uitgeteld was. Ze was zwanger van onze dochter Loes die inmiddels 38 is. Ik belde Rian bij een benzinestation. De bevalling leek begonnen dus ik moest snel naar huis komen.
Ik had nog geen klant beleverd, was bovendien in de buurt van Haarlem, maar reed direct terug. Voordat ik daar was duurde echter wel een paar uur. Rian was inmiddels al naar het ziekenhuis gebracht door haar vader. De bevalling zette echter niet door. Ik was dus voor niks snel naar huis gereden. Toen mocht ik een week in het magazijn werken totdat de kleine geboren werd. Later kreeg ik trouwens als een van de eersten zo’n kermit-telefoon.‘’
Harrie in zijn jonge jaren bij Reynaers in Schijndel.
Plezier met collega's
Veel van zijn collega’s van vroeger werken nu nog steeds bij Reynaers. ‘’Norbert reed wel eens in de vrachtwagen als ik verhinderd was. Dat was nog niet zo makkelijk, door Den Haag bijvoorbeeld, veel smalle wegen, veel eenrichtingsverkeer. En Lidy dankt haar huidige baan aan mij. Haar sollicitatiebrief lag al in de prullenbak. Siroo vond haar te oud. Haha, ik heb een goed woordje voor haar gedaan: zo’n mooie dame, die moet je echt eerst zien hoor. En met resultaat. Kreeg als bedankje trouwens nog een platenbon van haar.’’ Op de foto: vlnr achteraan: Norbert van Oijen, Henc Bastiaans, Lidy Martens vlnr vooraan: Stephanie van Breugel, Harrie Verwegen, Edgar van Ginkel
Waar plezier is, daar is Harrie. Hier oefent hij zijn rol als directeur in het voormalige kantoor van Reynaers in Schijndel.
Oefenen voor carrièreswitch
‘’Er was ook ruimte voor een grapje. Zoals die keer dat ik met Henc en Norbert ging oefenen voor een sollicitatiegesprek. Ik wilde ook wel vertegenwoordiger worden net als zij of anders directeur. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn.’’ De lol klinkt door in zijn stem als hij het verhaal verder vertelt: ‘’ik moest een nette overjas aan, aktetas mee en dan aankloppen, mezelf voorstellen en solliciteren. Niks was natuurlijk goed, maar we hebben echt enorm gelachen.’’
Liedjes van Tom Jones en Engelbert Humperdinck
‘’Op vrijdagmiddag na werktijd gingen we vaak naar de Sok, een kroeg in Schijndel. Dat stond garant voor erg veel plezier en de nodige drankjes.’’ Er wordt ook een nieuwe traditie geboren: Harrie zingt een paar nummers van Tom Jones en Engelbert Humperdinck tijdens personeelsfeesten. Later voegt hij ook Wolter Kroes toe aan zijn repertoire. Ook bij klanten blijft zijn zangtalent niet onopgemerkt. Hij treedt zelfs op tijdens de bruiloft van een van hen. ‘’Dat was echt geweldig. Frans Bauer zong ook, maar dan in het voorprogramma, ik was de afsluitingsact’’ zegt hij lachend.
Ook tijdens de laatste kerstborrel bij Reynaers pakte Harrie nog de microfoon om een paar van zijn favoriete nummers te zingen voor zijn collega's.
Koeiebel en nasi-schotel
‘’Bij veel klanten was ik echt kind aan huis. Ik kwam er op vaste tijden en kende iedereen, van de directeur tot de magazijnmannen.’’ De anekdotes volgen elkaar nu in rap tempo op: ‘’Bij Alink in Den Haag kwam ik rond de middagpauze en dan moest ik aan de keukentafel bij het gezin mee lunchen. Frans van Oorschot bestelde altijd een nasi-schotel voor mij. Bij Conradi luidden ze de koeiebel als het koffietijd was en kwam iedereen mee koffie drinken.’’
Harrie met zijn laatste vrachtwagen, een Scania, waar hij sinds 2018 in reed.
Reynaers bleef groeien. Daarom werd het vervoer gedeeltelijk uitbesteed aan Verhoeven Logistics, nog steeds een van de vaste partners van Reynaers. ‘’In de tijd van Siral reed ik zo’n 100.000 kilometer per jaar. De laatste jaren bij Reynaers waren dat er zo’n 70.000. We reden voortaan immers met meerdere wagens.’’ Zoals iedere chauffeur, weet hij haarfijn te vertellen in welke vrachtwagens hij allemaal gereden heeft: ‘’Eerst twee keer in een Volvo, daarna in een Scania, toen in een DAF en nu als laatste weer in een Scania.’’
Wielrennen
Is er met zo’n drukke baan en een gezin eigenlijk wel tijd voor hobby’s? ‘’Mijn kruisbanden scheurden af tijdens een potje zaalvoetbal ergens in de jaren 80. Ik voetbalde toen nog in het eerste team van Schijndel. Die carrière werd abrupt beëindigd. Ben er nog een paar jaar grensrechter geweest, maar na promotie naar de eerste klasse was ik overbodig. Een kennis adviseerde me om te gaan fietsen, maar dat vond ik eerst niets. Zestien jaar geleden ben ik er toch mee begonnen.’’
Wielrennen samen met zijn maatjes van de Schijndelse tour-wielerclub het Verzetje is een grote hobby van Harrie.
Inmiddels is hij superfanatiek. Fietst in het seizoen wekelijks op woensdagavond een trainingsrondje van zo’n 55 kilometer en op zondagochtend een route van 75 tot 135 kilometer. Hij zit in het bestuur van wielervereniging het Verzetje en organiseert de plaatselijke wielerronde. ‘’Het wielerseizoen begint de eerste zondag van maart in Heeswijk-Dinther met de inzegening door de pastoor. Niet dat dat helpt, want het gebeurde ooit dat we toen we er wegreden al een ongeluk kregen’’ aldus Harrie.
Trots kijkt hij terug op zijn deelname aan de toertocht van de wielerklassieker Milaan - San Remo. Na 300 kilometer fietsen in 11 uur, mocht hij de felbegeerde medaille en het wielershirt in ontvangst nemen.
Verhuizing van Schijndel naar Helmond
Gedurende zijn lange loopbaan bij Reynaers is er natuurlijk veel veranderd. Serieus: ‘’De verhuizing van Schijndel naar Helmond had een flinke impact op mij en mijn collega’s van wie er veel in Schijndel en omgeving wonen. Toch zijn we allemaal meeverhuisd. Gelukkig kon ik mijn vrachtwagen wel in Schijndel bij Sunvry op de Rooiseheide parkeren, dus ik hoefde ’s ochtends vroeg niet eerst naar Helmond om die op te halen.’’
Dan lachend: ‘’Is er trouwens nog ergens een foto van het moment waarop ik samen met de burgemeester van Helmond het lintje van de bouwplaats van de nieuwe productiehal op de Maisdijk doorknipte, allebei met onze voeten in het zand? Dat was toch wel een van de hoogtepunten uit mijn carrière.’’
Niet 1 maar 2 kunstknieën
Nu dwingen zijn nieuwe kunstknieën hem om te stoppen als chauffeur bij Reynaers. Na de vervanging van zijn ene knie een paar jaar geleden, was afgelopen jaar ook zijn andere aan de beurt. Een lang revalidatietraject volgde. ‘’Het is volgens de doctoren niet verantwoord om steeds in en uit te moeten stappen. Al het duwen en trekken aan de bakken, het laden en lossen is gewoon niet goed voor mij. Gezondheid is dan toch belangrijker dan 40 dienstjaren vol maken.’’
Hij zegt het met een droevige ondertoon om daarna weer positief en gedreven verder te gaan: ‘’Er is geen alternatief beschikbaar binnen Reynaers. Ik ben nog niet met pensioen en daarom ga ik gewoon eens rustig verder kijken wat ik nog wil gaan doen.’’
Gezondheid is belangrijker dan 40 dienstjaren.
Buurten door het raam met zijn ouders
‘’Ik ga me zeker niet vervelen. Nu heb ik volop tijd om met Rian te gaan fietsen, te genieten van mijn kinderen Loes en Paul en mijn kleinkinderen. Dat is wel wat lastiger in deze tijd van corona en afstand houden. Mijn ouders leven trouwens ook nog allebei. Mijn vader is 90 en mijn moeder 89. Ze wonen nog zelfstandig. We buurten een paar keer per week door het raam.’’
Harrie en zijn vrouw Rian.
Harrie met zijn collega's van het Customer Service team van Reynaers.
Afscheid van DE AMBASSADEUR
Het coronavirus en de maatregelen die daarvoor genomen zijn, zorgen er ook voor dat zijn afscheid er anders uit ziet. ‘’Dat is wel raar. Zo lijk je enigszins met de stille trom te vertrekken. Niemand die het door heeft dat de ambassadeur vertrekt. Maar er volgt nog een receptie en ik wil ook nog graag een paar klanten bezoeken om afscheid te nemen. Dat plannen we zodra het weer kan.’’
Hij besluit met een lach: ‘’Die bijnaam ambassadeur kreeg ik trouwens van de heer Siroo, de directeur van Siral waar ik 39 jaar geleden mijn carrière begon. Hij noemde mij altijd het gezicht van het bedrijf. Dat is bij Reynaers zo gebleven.’’
Colofon
Tekst: Rina van Heck
