Relatiemanager Theo van der Meijden stopt noodgedwongen met leukste baan van de wereld

Aan het woord is Theo van der Meijden die sinds 2008 werkt bij Reynaers Aluminium, eerst als projectmanager en later als relatiemanager. Van der Meijden is beslist geen onbekende in de bouwkolom. Is het niet door zijn kritische vragen dan wel door zijn kenmerkende manier van lopen met een soort zwaai met zijn rechterbeen. Hij lacht. ‘’Dat was een makkelijke binnenkomer bij een eerste gesprek bij nieuwe contacten. Als zij het niet vroegen, dan vertelde ik altijd direct zelf wat er aan de hand was. Ik heb een verlamd rechterbeen. Dan was het ijs zo gebroken.’’

‘’Het is echt moeilijk om nu te moeten stoppen met werken. Toe te moeten geven dat ik niet door kan werken tot aan mijn pensioen is voor mij persoonlijk gewoon heel lastig. Ik wil liever zelf de regie houden. De artsen gaven echter aan dat het nu echt tijd is om te stoppen. Mijn mobiliteit neemt al enkele jaren flink af. Ik moet gaan leven als een oude man, rust nemen en na inspanning mijn been ontzien. Ik voel me helemaal geen oude man. Ga de grenzen ook wel weer opzoeken, maar moet ook beter luisteren naar mijn lichaam om zo de tijd te rekken tot mijn been wellicht zelfs geamputeerd moet worden. Die onzekerheid maakt me soms bang.’’ Theo vertelt het geëmotioneerd. Om daarna monter verder te gaan: ‘’Ook nu ga ik natuurlijk kijken naar wat ik nog wel kan, zoals vrijwilligerswerk voor de community voor de paralympiërs bij NOC NSF.’’

De oorzaak van zijn handicap ligt in zijn vroege jeugd. Hij krijgt op driejarige leeftijd polio. ‘’Volgens de medici zou ik nooit meer kunnen lopen, maar na ruim twee jaar revalideren kon ik dat gelukkig toch weer.’’ Het legde de basis voor zijn enorme doorzettingsvermogen en vechtersmentaliteit. ‘’ Maar goed, ik had natuurlijk wel een verlamd been zonder spierkracht. Mijn moeder motiveerde me om in mezelf te geloven. Ik moest van haar zelf maar ervaren of ik iets niet of juist wel kon. Ik ging onder andere fanatiek zwemmen.’’

In 1984 nam Theo deel aan de paralympics in New York. Hij won er een gouden, een zilveren en twee bronzen medailles op respectievelijk de 100 meter vlinderslag, de 100 meter schoolslag, de 100 meter vrije slag en de 200 meter wisselslag.

In die partnerships gelooft hij heilig. Hij legt contacten in de bouwkolom, wordt lid van diverse stichtingen en platforms en biedt ondersteuning bij de diverse architectuurreizen die Reynaers Aluminium samen met andere partijen in de bouw organiseert. Dat zijn geen eenmalige, maar terugkerende acties die zorgen voor herkenning en waardering in de markt.

Toch blijft hij kritisch. ‘’We kunnen en moeten dingen altijd beter doen. In gesprekken vraag ik altijd wat we anders of zelfs beter zouden moeten doen als Reynaers Aluminium.’’ En hij plaatst nog een kanttekening. ‘’Ik vind ook dat anderen kritisch naar zichzelf moeten kijken. We moeten in de bouw terug naar goed opdrachtgeverschap. Als we kwaliteit willen in de bouw en grip op de exploitatiekosten op lange termijn, dan begint dat bij aanvang van het proces.''

''Een opdrachtgever moet duidelijk omschrijven wat hij wil. Een architect moet daar bovendien om vragen. Het is toch te raar voor woorden dat zij samen heel uitgebreid de eisen bepalen waaraan een project moet voldoen en dat een aannemer om budgettaire redenen kiest voor een andere invulling met bijvoorbeeld een C-merk. Dan wordt het weer een gevecht om de prijs en laat je de kwaliteit los. Kwaliteit krijg je niet als je voor een dubbeltje op de eerste rang wilt zitten. Dat zeg ik ook steeds als ik gesprekken voer met opdrachtgevers en investeerders: topkwaliteit begint bij jullie.’’

Hij benadrukt het nog eens. ‘’We moeten terug naar de basis. Niet productgericht, maar klantgericht denken en echt invulling geven aan partnerships. Samenwerken is de sleutel tot succes. In dat proces zitten we nu.’’

Twee maanden later was hij er weer samen met de Stichting Hoogbouw. ‘’Zo kon ik ook daar al persoonlijk vertellen dat ik helaas moet stoppen met werken. Het reizen wordt steeds lastiger. Ik kan bijvoorbeeld niet meer stil staan op een plek. Toen ik in Dubai verder moest in een rolstoel was dat een erg confronterende ervaring.’’ Hij zucht even. ‘’Het is moeilijk om de regie over te geven en de controle los te laten.’’

Dat hij van controle houdt, bleek ook steeds weer uit zijn manier van werken. Niks laten liggen, maar alles direct afwerken, lastige gesprekken niet uit de weg gaan. Hij sjouwde een flink aantal ordners mee met daarin al zijn dossiers en aantekeningen. ‘’Natuurlijk werk ik ook op de computer, maar ik ben gehecht aan mijn dikke, papieren agenda en mijn mappen. Ik snap natuurlijk heel goed dat ‘’de jeugd’’ dat tegenwoordig anders doet. Ik zorg trouwens iedere dag voor een leeg bureau. Als je zaken afwerkt, geeft dat rust in je hoofd. Ook iets dat ik in de topsport heb geleerd. Het zorgt voor focus.’’

Hij kijkt met veel plezier terug op zijn carrière bij Reynaers Aluminium en roemt de manier waarop het familiebedrijf met mensen omgaat. ‘’Ik stond iedere ochtend met een grote glimlach op en had zin om weer aan de slag te gaan. Wat me altijd bij zal blijven is de waardering die ik van iedereen - van hoog tot laag en van binnen en buiten de organisatie - kreeg voor het werk dat ik deed. Dat gecombineerd met de vele contacten die ik mocht leggen, de vrijheid die ik kreeg en de vele reizen die ik mocht maken, zorgt ervoor dat ik oprecht kan zeggen dat ik de leukste baan van de wereld had.’’

Tekst: Rina van Heck